Einde in zicht!

Mambo!

Alweer drie weken geleden heb ik mijn laatste blog geplaatst, hoog tijd voor een update!
We zijn inmiddels alweer 6 weken in Usangi, waar we ons, over het algemeen prima vermaken. De dagen in het ziekenhuis zijn erg wisselend qua drukte, maar we proberen alle interessante dingen die er zijn mee te pikken. We verdelen onze tijd voor het grootste gedeelte tussen de OPD (soort huisarts/spoed), female ward en zo nu en dan theatre en kinderafdeling. Op die laatst genoemde afdeling hebben we helaas ook al trieste gevallen gezien. Altijd liggen er wel jonge kinderen met extreme brandwonden over hun hele lijf. Het koken gebeurt hier natuurlijk op open vuur, laag bij de grond, wat verklaart waarom dit in afrikaanse landen zo veel voorkomend is. Elke dag moeten de brandwonden schoongemaakt worden, wat in het theatre gebeurt. Het geschreeuw van die kinderen zal nooit wennen..
Twee weken geleden werd er 's ochtends vroeg een baby binnen gedragen door de moeder wat er meer dood uit zag dan levend. Wij gingen snel met de arts kijken wat er aan de hand was. In plaats van eerst volledig onderzoek te doen, werd eerst het bloedglucose geprikt. Het kindje reageerde helemaal niet op het prikje, en had wel erg witte handjes, maar na een tijd kletsen met de andere nurses die aanwezig waren gingen ze pas luisteren naar hart en longen en bleek het kindje al te zijn overleden.. Erg triest allemaal. Vooral omdat de moeder ons met grote vragende ogen aan zat te kijken en wij haar niks konden vertellen aangezien ze alleen Swahili sprak. De dokter ging weer weg zonder een blik naar de moeder te werpen en de nurse kon gaan vertellen wat er aan de hand was. Waarschijnlijk had het kindje hersenvliesontsteking en was het sowieso niet te redden, maar de hele manier waarop het ging vonden we wel moeilijk.

Op de femaleward liggen vrouwen opgenomen die een beetje hoesten en hun antibioticakuur krijgen, eigenlijk altijd wel 3 die hypertensie hebben die ingesteld worden op medicatie, maar daarnaast regelmatig hele zieke mensen. Dinsdag kwam er een heel oud vrouwtje binnen met een enorm hoge bloeddruk en waarschijnlijk net een herseninfarct doorgemaakt. Halfzijdig verlamd en wartaal uitslaand, wordt geprobeerd de bloeddruk weer op orde te krijgen zodat ze daarna weer naar huis kon. Wij probeerden te vragen wat eigenlijk het doel was van deze behandeling en daarnaast legden we uit dat in Nederland in dit soort schrijnende gevallen niet meer alles uit de kast wordt getrokken. De arts en nurse moesten enorm lachen om dat idee, en vonden dat maar gek. Wij zouden op die manier zorgen voor een krimp van de bevolking..

Op de OPD kiezen we precies uit met welke arts we meegaan, met name de artsen die goed engels praten en graag ook met ons willen overleggen wat nou het beste beleid is. Meer dan eens worden de opties die we noemen direct overgenomen en andere keren leggen de artsen precies uit waarom gekozen wordt voor een bepaald soort antibioticum . Leerzaam van beide kanten! Veel klachten van mensen zijn vergelijkbaar met die bij een huisarts in Nederland, maar regelmatig komen ook bijzondere dingen langs. Meerdere keren hebben we nu hele zieke mensen gezien die infecties op hebben gelopen als gevolg van het niet goed innemen van hun medicatie tegen HIV. Ook komen er veel mensen en vooral ook kinderen met tandproblemen langs. Tandenpoetsen wordt ons dan wel anders geleerd..

Afgelopen weekend zijn we voor de tweede keer naar Arusha geweest. Net even groter en meer te beleven dan in Moshi, en daarnaast veel goedkope souvenirs! Twee weken geleden zijn Sophie en ik hier erg ziek geworden van waarschijnlijk een van de heerlijke salades die we daar hadden gehad, maar we waagden het er toch nog een keer op. Tassen vol met mooie spullen zijn we terug gekomen in ieder geval!

Gister hebben we in moshi deze souvenirs alvast naar Nederland gestuurd, dus nu hebben we weer ruimte in onze rugzak :-) Dit weekend gaan we vanuit Usangi een van de hoogste bergen in de omgeving beklimmen met een ander Nederlands gezin dat in usangi woont, en zondag gaan we naar lake Jipe, ook in de buurt, waar we gaan varen en hopelijk hippo's zien!
Daarna is onze laatste week alweer aangebroken in het ziekenhuis. Achteraf is de tijd toch best snel gegaan, al kijken we wel erg uit naar het reizen en het zien van onze familie en natuurlijk Peter :-)

Veel liefs, Adrie