Maakye Obruni!

Daar is ie dan: Mijn eerste update vanuit Ghana! We hebben de eerste week al ontzettend veel beleefd! Nadat we dinsdagavond rond 21.00 plaatselijke tijd eindelijk buiten het vliegveld stonden, werden we verwelkomd door Yao. Het regende, en was erg warm vonden we. Maar volgens Yao was het nog koud voor Ghanese begrippen. Dat wordt dus nog wat! We hebben de eerste nacht doorgebracht in Kokrobite, een plaatsje 20 km van Accra. Heerlijk geslapen, en de volgende dag gedoucht onder de bananenbomen, wat wil je nog meer! Na een mooie, hobbelige, maar toch ook lange tocht kwamen we woensdag rond 14.00 uur aan bij de compound SMILE van Yao en Marlieke in Kokobeng, een heel klein plaatsje een half uur rijden van Kumasi. We werden welkom geheten door Marlieke, de kinderen Sahara en Tamar en de Ghanese staff, die hier allerlei klussen doet en de boel draaiende houdt. We leven hier samen met zo’n 40 kippen/ kuikens, geitjes en een puppy, Baby Brown. Maaike en ik hebben samen een ruime kamer, wc en douche tot onze beschikking, wat een luxe! Toch moet het koude douchen toch nog wel een beetje wennen haha!

Onze introductie begon de volgende dag. We zijn samen met Marlieke naar Kumasi gegaan. Hier heeft ze ons geprobeerd wegwijs te maken in de stad. Het is hier echte een wirwar van mensen, kraampjes, trotro’s, taxi’s en allerlei etenswaar, overal waar je kijkt! We hebben een rondleiding gekregen door het Army-museum. Hier werd veel verteld over het koloniale tijdperk van Ghana, de slavenhandel en over de Ashanti, een bevolkingsgroep die leeft rond Kumasi. We hebben een simkaart en beltegoed gekocht, geld gewisseld en nog een paar belangrijke dingen. Daarna zijn we naar het grote tro-tro station Kejetia gelopen. Daar heen lopend, keken we onze ogen uit. Afgeladen tro-tro’s reden aan ons voorbij, en constant werden we nageroepen: Obruni, obruni! Where are you going? Ook pakken mensen constant je hand vast en sissen ze naar je, om maar aandacht te krijgen. We wisten niet wat ons overkwam! Samen met Marlieke gingen we terug naar Kokobeng in de tro-tro. Een belevenis op zich! De meest oude, ingedeukte en pruttelende busjes fungeren hier als tro-tro, ach, als ze maar rijden, toch? Over een paar weken zullen we niet meer anders weten dan met deze busjes te reizen!

De volgende dag hebben we Twi-les gehad. Dit is de lokale taal die ze hier spreken. Nog best lastig, maar wij zullen ons het toch een beetje eigen moeten maken, aangezien wij in een lokale kliniek gaan werken. ’s Middags zijn we weer naar Kumasi gegaan. Dit keer om een witte jas te zoeken en een rondleiding te krijgen door het Cultural Centre en de markt. Deze markt is de grootste van West Afrika, en hier verkopen ze eigenlijk alles. Echt indrukwekkend allemaal! ’s Middags hadden we afgesproken met de drie andere vrijwilligers die hier in Ghana zijn. Met z’n vijven zijn we afgereisd naar lake Bosumtwe, een groot kratermeer, wat ontstaan is door een meteorietinslag. Hier hebben we het weekend lekker gechilled, gezwommen en gedronken.

Maandag was onze eerste werkdag. ’s Ochtends werden we in Kokobeng opgehaald door iemand van het District Assembly (iemand van de regering, of zo iets ;) en naar de kliniek gebracht. Constance, het hoofd van de kliniek wachtte ons hier op. We werden aan veel mensen voorgesteld. Toen de wachtkamer bijna uitpuilde van de mensen, begon ze het spreekuur. Meer dan de helft van de patiënten die hier komt, kinderen en volwassenen, heeft klachten die op Malaria lijken. Aan het begin van de dag sturen ze patiënten naar het lab voor bloedprikken als de twijfel voor Malaria er is, maar aan het eind van de dag worden de recepten toch wel heel snel voorgeschreven. Als een patiënt hoest, krijgt het een antibioticakuur voor een luchtweginfectie, als hij buikpijn heeft, krijgt hij een antibioticakuur voor een luchtweginfectie of ulcus. Toen we probeerden uit te leggen dat er zo resistentie kan ontstaan kijken ze je vragend aan, medicatie wordt hier toch allemaal vergoed, dus wat maakt het uit? Dit is echt compleet anders dan wat we gewend zijn!
De tweede dag liepen we mee op de Maternity Ward. Zwangere vrouwen komen hier voor hun maandelijkse controle. Nadat hun urine gecontroleerd is op glucose en eiwitten en bloeddruk is gemeten, komen ze bij Patricia, de enige verloskundige hier. Wij hielpen haar. Na twee keer afkijken van haar, mochten we zelf de buik van de vrouw palperen, en inschatten hoeveel weken ze zwanger waren. Aan het eind van de dag konden we het steeds beter! Ook hier hebben we toch wel een paar dingen gezien die ons echt verbaasde. Zo wordt een vrouw, die vruchtwater verliest, naar huis gestuurd met een antibioticakuur en wordt er verder niets ondernomen. Ook zagen we meerdere vrouwen die voor de 8e keer of vaker zwanger waren. Vrouwen krijgen hier status als ze veel kinderen krijgen. Anticonceptie komt niet voor. Patricia is van plan ons van alles te leren. Ze zei zelfs dat we over een tijdje helemaal zelf een bevalling mogen doen. Echt spannend!

Gisteren hebben we kennis gemaakt met de chief van het district. Hij vertegenwoordigt de regering. Je kunt het zien als de commisaris van de koningin, maar dan hier in Ghana. Best spannend dus! Hij had al over ons gehoord en heette ons van harte welkom. Vervolgens hebben we even lekker gechilled voordat Yao, Marlieke en de andere meiden kwamen. Het was hun laatste avond in Ghana, dus we hebben er even een leuk avondje van gemaakt.

Tot zover mijn eerste update! Het is voor ons lastig om te kunnen internetten, aangezien wij daarvoor drie kwartier heen, en terug moeten reizen, maar we zullen zo vaak als het kan toch wel een internetcafé opzoeken. Mijn mobiele nummer hier is: 00233243491253.
Liefs, Adrie