Week 2!

Er is alweer een week verstreken. Maaike en ik raken steeds meer gewend aan het leven hier. Elke ochtend rennen kleine kinderen achter de auto aan als we naar het ziekenhuis gaan, en op de terugweg precies het zelfde. Iedereen die je tegenkomt groet je, ze willen je naam weten en waar je heen gaat. Mensen hier in Ghana gebruiken vaak hun Twi naam. De naam die je hebt, hangt af van de dag dat je geboren bent. Als mensen, en vooral kinderen vragen hoe ik heet, zeg ik dus nu: Equia, omdat ik op een woensdag geboren ben. Mijn Nederlandse naam vinden ze hier erg lastig om uit te spreken.

We komen nu langzaamaan in een vast ritme. Als we op de General side in de kliniek zijn, helpen we mee in de dressing room. Hier ’s ochtends elke dag mensen bij wie er verband verwisseld worden. Van kinderen die grote brandwonden op hun hoofd hebben door een auto-ongeluk, diabetische voeten, tot aan kleine wondjes aan toe. Na een paar patiënten te hebben gedaan, werd gezegd dat we harder moesten schrobben op de wonden. Wij waren veel te zachtaardig zeiden ze. De wond is pas goed schoon als het kind hard begint te schreeuwen. Dit is toch wel even wennen. Nadat iedereen opnieuw is verbonden, zitten we bij het consultvoeren, bij Constance. Ze laat ons steeds meer dingen zelf doen. Zo stellen wij onze vragen voor de patiënt in het Engels, en vertaalt zij het. Van de veel voorkomende klachten weten we inmiddels welke medicijnen worden voorgeschreven. We worden dan soms ook goed overhoord! Ook kregen we een boek van haar mee over Malaria, zodat we ons er goed in konden verdiepen. Elke keer als er weer een patiënt positief getest was op Malaria, werd ons gevraagd de medicatie te noemen. Bij Mid-wife Pat is het precies het zelfde. Bij haar mogen we de gangbare medicatie zelf opschrijven en hebben we al vaste taken gekregen. Elke nieuwe patiënt die bij haar op het spreekuur komt, wordt getest op HIV en Syfillis. Dit mogen wij dan doen. Ook het lichamelijk onderzoek bij de zwangere vrouwen doen wij eerst, waarna ze ons soms controleert, maar soms ook alleen toevertrouwt.

Vrijdag was ik alleen naar de kliniek gegaan. Maaike kreeg ’s ochtends koorts en besloot thuis te blijven. Veel mensen kwamen op me af: Hey Equia! Where is your sister?? Ook toen ik stond te wachten op de auto in Kokobeng, kwamen er meer mensen dan ooit op me af. Drie huwelijksaanzoeken in een halfuurtje tijd, het begint zelfs al iets te wennen! Het spreekuur werd druk bezocht. Vrijdag is dan ook verreweg de drukste dag van de week op de Maternity Ward. Rond 12.00 kwam er een vrouw binnen met weeën. Na haar te hebben onderzocht, bleek ze al 6 cm ontsluiting te hebben. Yes! Dacht ik, eindelijk! Maar wel erg jammer dat Maaike net vandaag ziek is. Het meisje was pas 20, en was erg dun. Als dat maar goed gaat! De bevalling zelf ging erg snel. Wel vond ik het erg om te zien dat ze het meisje sloegen als ze begon te huilen en constant tegen haar schreeuwden. Het zal er wel allemaal bij horen, maar ik vind ’t maar niks.

Zaterdag kwamen Yao, Marlieke + kids en Marlieke’s moeder en zus langs. We hebben drumles gehad. Ik had gedacht dat ik wel een klein beetje ritmegevoel had, maar dat viel toch echt vies tegen! Onze leraar ging net iets te snel met zijn drumkunsten, waardoor we na 2 uur nog niet echt konden zeggen dat we nou goede drummers waren geworden. Het zal er vast aan liggen omdat we blank zijn.. ’s Avonds heerlijk gebarbecued met z’n allen. Voor de verandering eens een keer veel vlees eten, want normaal krijgen we dat niet zo veel. Ook lekker gegeten van groenten en fruit van de compound!

Zondag regende het.. bijna de hele dag. Toen het een beetje droog was, heeft Marlieke ons de waterbron van Kokobeng laten zien. Deze bron is voor de mensen heilig, en er wordt dan ook vaak iets geofferd. Als er een gezond kindje of lammetje is geboren gaan de mensen vanuit hun woning met linten helemaal tot aan het altaar bij de bron lopen. Hier offeren ze dan maïs, of drank (schnaps) of iets anders waardevols. Echt een mooie plek is het! Toen het aan het eind van de middag droog was, zijn we naar Kokobeng gegaan. Marlieke heeft ons laten zien waar de winkeltjes zijn en waar een aantal mensen van de staff van de compound wonen. Daarna hebben we nog lekker even een drankje gedaan. ’s Avonds hebben we lekker van Yao’s pasta carbonara (met heel veel knoflook) kunnen genieten. Het weekend vloog voorbij.

Dinsdag was het niet erg druk op de maternity ward. We zijn daarom maar wat eerder vertrokken en naar Kumasi gegaan. We hebben even wat foto’s gemaakt van de stad en zijn naar Central Market gelopen. Hier hebben we een leuk stofje gekocht. Binnenkort laten we er in Kokobeng een broek van maken.
Komend weekend gaan we naar het noorden, naar Nkoranza. Het schijnt daar erg leuk te zijn, dus ik ben benieuwd! Het lukt me niet om foto’s te uploaden bij deze blog, dus kijk op facebook voor de foto’s!

Dikke tut, Adrie