Nkoranza & Derde week kliniek

Hoog tijd voor weer een nieuwe blog, hier vanuit Kumasi! We zijn hier nu inmiddels bijna 4 weken en ik voel me helemaal thuis. Het wordt nu ook langzaam warmer, en ook hier raken we steeds meer gewend aan. Het droogseizoen zit er aan te komen, en het regent dus ook steeds minder. Maar als het regent, dan gaat het ineens ook keihard tekeer! Er is nu steeds vaker lights off in de kliniek, en ook op andere plaatsen, omdat het waterniveau in het Voltameer lager komt staat. Hier wordt de stroom opgewekt voor het hele land, dus je kunt wel nagaan dat dit nog wel erger zal worden de komende tijd.

Vorige week vrijdag zijn we vertrokken richting Nkoranza. We hadden al helemaal uitgezocht hoe we moesten reizen, maar toen we eenmaal in de trotro zaten en in gesprek waren met een paar mensen, bleek dat we toch op een andere manier moesten reizen. Het Engels van de meesten hier is erg gebrekkig, maar we konden er nog net uit opmaken dat een mevrouw ons wel even de weg zou wijzen. We zaten in de trotro richting Kejetia, het centrale station in Kumasi, maar de mevrouw gebaarde al eerder dat we er uit moesten. We moesten zowat achter haar aan rennen om haar te volgen. We stapten een volgende trotro in, en na 5 minuten moesten we er al weer uit. Hup, naar de volgende! We hadden echt geen idee meer waar we ergens waren, maar na een tijdje arriveerden we op Nkoranza station. Ze haalde voor ons ook nog de juiste kaartjes, groette ons en ging weer verder met haar reis. Echt super dat de mensen hier ons zo willen helpen!

Na 3 uur waren we eindelijk aangekomen in Nkoranza, bij de Hand in Hand community. Dit is een kleine woongemeenschap, opgericht door een Nederlandse arts. Er wonen hier ongeveer 70 geestelijk gehandicapte kinderen. Per drie kinderen is er een verzorger, en die woont ook met ze in een huisje. De kinderen zijn bijna allemaal op straat gevonden, verwaarloosd en uitgehongerd. Hier krijgen ze goed eten, de zorg die ze nodig hebben, wordt er met de jongeren gespeeld, en maken ze allerlei sieraden samen met de begeleiders. Echt zo mooi om te zien hoe gelukkig de kinderen hier allemaal zijn! Ze willen allemaal met je knuffelen, je hand vast houden en je meesleuren om je de schommels en de glijbaan te laten zien. Even 5 minuten rondlopen is er dus ook niet bij!
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken richting Kintampo. Normaal gaat er een rechtstreekse trotro die kant op, maar door de regen was de weg onbegaanbaar en moesten we dus omrijden. Na 3 lange uren waren we eindelijk in Kintampo aangekomen. Hier hebben we de Kintampo Falls bezocht. We kregen bij de ingang van het park direct een gids toegewezen. Niet echt nodig dachten we, maar ach, ook wel leuk om wat te weten te komen over de omgeving! Helaas kon hij maar 3 zinnen Engels, en was hij na 5 minuten klaar met zijn verhaal. Toch hield hij z’n hand op en vroeg hij om geld van ons. Nu konden we er ook niet meer onderuit! Na hem een paar muntjes in z’n hand te hebben gedrukt, zijn we maar snel weggelopen. Bij de laatste en ook de grootste waterval dachten we even relaxed te kunnen zitten en genieten. Maar toen we er eenmaal vlakbij stonden, werden we door heel veel mensen op de foto gezet. Stiekem, vanachter verschillende bomen probeerden mensen ons op de foto te zetten. Hier hadden we nou net geen rekening mee gehouden.. Na een paar kiekjes te hebben gemaakt, zijn we dan ook maar weer snel weggegaan. Het was inmiddels lekker zonnig, en er was 1 taxi die het aandurfde om rechtstreeks naar Nkoranza te rijden, nou dat hebben we geweten! Met z’n 8en in een taxi zijn we, na 2 uur, en helemaal oranje van het stof redelijk gebroken weer aangekomen in Nkoranza. Het was ons het tochtje wel!

Na ons lekker te hebben opgefrist hebben we nog lekker bij de kinderen gezeten en nog een Belgisch stel ontmoet. ’s Avonds lekker even een wijntje gedronken met hen en eindelijk eens een keer langer wakker blijven, omdat we nu niet om 8 uur al in het donker zaten!
Zondags hebben we een Monkey Sanctuary bezocht in Boabeng-Fiema. In dit bos leven twee apensoorten nog in het wild. Met een gids hebben we een wandeling gemaakt door het bos en konden we apen voeren. Dit is een van de weinige plekken waar nog eeuwenoude bomen staan in Ghana, echt heel mooi om te zien! Na dit bezoek was het alweer tijd om richting Kokobeng te gaan, het weekend zat er al bijna weer op!

Maandag was er weer een bevalling! Alweer een meisje, jonger dan ik. Ze wou eerst thuis bevallen, maar toen dit niet lukte, is ze toch maar naar de kliniek gegaan. Ischa, een midwife in opleiding, deed de bevalling. Wij mochten nog mooi even toekijken. Het meisje werd, net zoals bij de vorige bevalling, hard geslagen als ze huilde. Ik kan hier toch nog niet echt aan wennen. Na een paar minuten gaf Pat, de andere midwife, Ischa opdracht om in te knippen. Dit deed ze, zonder dat er een wee was. Het meisje schreeuwde het uit! Achteraf vertelde Pat dat het niet echt nodig was om in te knippen, maar dat ze even wou zien of Ischa het wel kon. Bizar!

Voor de rest van de week was het rustig. Constance, het hoofd, was er twee dagen niet. We zaten dus bij consult met andere nurses. We hebben ze mooi foto’s kunnen laten zien van onze familie en vrienden. Ze vonden het prachtig! Ook hebben we ze foto’s van sneeuw laten zien, echt heel apart vonden ze dat!
Voor zover mijn nieuwe update!

Allemaal bedankt voor jullie leuke berichtjes! Leuk, om zo ook op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Leafs, Adrie